"Wat is de geschiedenis van het kasteel? »…
"Wat is de geschiedenis van het kasteel? »… Deze vraag is door de jaren heen inderdaad honderden, duizenden keren gesteld…
De schrijver Raphaël GRANGIER, die 2 boeken schreef waarvan het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt in Le Verdoyer, en die ons helpt bij het organiseren van de Boekenbeurs, elk jaar in juli, is erin geslaagd de eerste eeuwen van bezetting van het kasteel te reconstrueren en voor ons gegoten in dit leuke verhaal:
Een beetje geschiedenis…
Zo… camping Château le Verdoyer. Een bloemrijke en aangename omgeving waar het goed is om je koffers daar even neer te zetten. Maar ken je zijn geschiedenis? Nee…
Dan zullen we het hieronder samenvatten.
Daarvoor moet je je ogen sluiten en met ons teruggaan naar1385. De Périgord is destijds bosrijk, niet te veel bevolkt en we zijn net in het tweede deel van de Honderdjarige Oorlog, wanneer Karel V zijn herovering vanuit Frankrijk lanceert.
De financiële situatie is dan op zijn laagst, maar de monarchie is er nog steeds. Op de vervallen paden tussen Saint Pardoux La Rivière en Nontron komt men karren vol hooi tegen, getrokken door een paar ossen.
Een steenworp verder, op het domein van Connezac, werd Hélie de Pindray dat jaar geboren en later schildknaap op het kasteel. Hij valt op door zijn uitstekende beheersing van het paardrijden en krijgt toestemming van de heer van Connezac om in het huwelijk te treden met de niet edele Marguerite de Bertin.
De schatkist van de monarchie vult zich opnieuw terwijl het jonge burger echtpaar door de Heer van Connezac in de adel verheven wordt. Ze krijgen een dochter in 1430 die ze Jeanne noemen.
De Heer van Connezac biedt zijn eerste schildknaap een boerderij aan en een landgoed dat zich uitstrekt van Mazerat tot Saint Saud en tot aan de rand van de parochie van Nontron. Deze boerderij wordt een jachtplaats en de zoon van de nobele Camain, Joseph, nu heer van La Prade, komt er vaak jagen.
Deze bezoeken leidden al snel tot een uithuwelijking door beide ouders van Jeanne met Joseph
Om deze unie te markeren, werd vervolgens de eerste versie van het kasteel gebouwd. Een middeleeuws bouwwerk compleet met schietgaten en verdedigingstorens, uit één verdieping en uit één stuk, dat zal worden voltooid bij de geboorte van hun zoon Bertrand (1e van de naam), rond 1450.
Bertrand geeft het kasteel en de adellijke titel aan zijn enige zoon, Jean, voor zijn huwelijk met Françoise de Laborie.
Er wordt een groot feest gegeven waarbij de edelen van Nontron en Saint Pardoux, de priesters, abten worden uitgenodigd. Jean Camain besluit daarna om meer op zijn land te blijven omdat de reizen naar Bordeaux, waar hij een belangrijke raadgever is bij het Parlement, hem uitputten.
Door zijn afkomst trad zijn zoon Bertrand (2e in de naam) ook aan in het Parlement, net als zijn vader, terwijl Thibault, 8 jaar na hem geboren, zich onderscheidde door als politie luitenant in Brive benoemd te worden.
Bertrand trouwde in 1552 met Jeanne de Maucamp, een dochter van een edelman uit Bordeaux, en schonk haar niet twee, niet drie of vier kinderen, maar negen kinderen. Bij de geboorte van de laatste, stierf de arme moeder.
Van al deze kinderen Camain is de oudste, geboren bij het huwelijk van zijn ouders en die zijn voornaam kreeg uit respect aan zijn oom Thibaud, getrouwd met een zekere Eleonore Eyquem de Montaigne, zus van de beroemde filosoof en schrijver Michel Eyquem de Montaigne die bijna dertig jaar van deze unie profiteerde om zijn maîtresses regelmatig mee te nemen naar het Château du Verdoyer.
Wat betreft Thibaud, maar de oom deze keer, trouwde de eerste keer met Bonne de Pourtenc, die snel stierf aan een ziekte. Hij trouwde opnieuw in 1545 met Lucretia d'Alby, die hem ertoe overhaalde het kasteel in zijn oude glorie te herstellen. Lucrèce geeft hem twee jongens, van wie er één vrijgezel blijft: Pierre Camain. Zijn andere zoon François deelt de erfenis van Thibaud en wordt door Lucrèce in de adel gepushed door met Marie du Pescher te trouwen, en ter ere van zijn huwelijk overtuigt ze hem om het kasteel te laten aanpassen in een meer renaissancestijl en te verhogen met een verdieping.
Tijdens de bouw vloog de zuidwestelijke toren in vlam. Het vuur werd uiteindelijk onder controle gebracht, maar de toren met zijn kantelen werd beschadigd. Lucrèce, die haar verstand verliest, wijst het vuur toe aan de andere tak van de familie, die de verbouwing als geldverspilling en een rem op de festiviteiten ziet. Het werk is bijna voltooid en de hele familie is herenigd, maar de rivaliteit van de twee Camain-takken zal ervoor zorgen dat de maaltijd in bedreigingen eindigt.
De broers en zussen van de andere Camain-lijn: Etienne, Marguerite, Marie, Catherine, Jeanne en Thibaud, de echtgenoot van Eleonore, bieden François een haardplaat aan, waarin Lucrèce alleen bedreigingen ziet omdat het de alchemie symbolen uitbeeldt. Niemand wist of ze gelijk of ongelijk had, maar Lucrèce stierf kort daarna aan vergiftiging (sepsis).
De twee lijnen kwamen na deze maaltijd nooit meer samen. Francois en Marie du Pescher hadden slechts één zoon: Bertrand, zo genoemd ter ere van zijn grootvader. Hij trouwde met Louise Mallet die hem twee zonen gaf: Jean en Thibault. De erfenis werd gegeven aan de oudste Thibault, die later met een jonge vrouw trouwde van wie tot op heden geen spoor is gevonden. Hun enige zoon nam ook de naam aan van zijn grootvader François en ontving van de koningshof en de bisschop van Angoulême de titel van schildknaap, heer van Verdoyer. Met zijn vrouw Marie du Conan kregen ze een jongen, Antoine de Camain, schildknaap, heer van Verdoyer en heer van de vijvers, die op 3 december 1691 in Mazerat met Gabrielle Saunier trouwde.
Hier is een afstamming die bijna drie eeuwen van de geschiedenis van het kasteel dekt.
Spannend, toch? Wij moeten nu nog ontdekken hoe dit kasteel van eigenaar veranderde tot het nu bijna 40 jaar in de Ausems-lijn verkeert.
