En daar fluit de trein... (kedeng kedeng)
Zoals in geheel Frankrijk in het begin van de 20ste eeuw, werden in onze streek ook verschillende spoorlijntjes aangelegd voor de “Tramway de la Dordogne”, die tot de vijftiger jaren functioneerden. ...
Van groot belang voor de markt van Piégut (nu nog steeds de grootste van de streek ieder woensdag ochtend) werd in 1912 de lijn voor de “Tacot” van Saint Mathieu naar Saint Pardoux la Rivière ingewijd.
In een dienstregeling van 20 januari 1913 lezen we dat de trein om 6u55 Saint Mathieu verliet, om 7u40 in Piégut stopte, langs verschillende plaatsen zo om 8u15 in Abjat aankwam en om 8u37 bij Château le Verdoyer stopte.
Hij kwam inderdaad ons terrein binnen via de huidige kampeerplaats 17, reed achter de grote schuur langs (de sanitair boven de bar) en stopte op de hoogte van de huidige afwasplaats.
Hij ging niet tot het dorp, maar bij het station (u kunt het nog zien langs de weg als publiek weegbrug), tegenover de struisvogelboerderij, stopte hij om 8u44 naast het Hotel de la Gare ...
De “Tacot” stak vervolgens de weg over zodat het om 8u56, bij het stationnetje van Champs Romain (bestaat ook nog steeds) te arriveren.
In het dorp Champs Romain bestond toen het « Hotel des Voyageurs », een zeer populaire restaurant veel bezocht door de toeristen en buren uit de Charentes.
Deze werd gerund door drie bekende lokale families: de Treny, de Faure en de Fredon.
De zagerij vlak bij het station profiteerde ook van de spoorlijn voor het transport van kastanjehout voor het looizuur.
Het einde van de reis was in Saint Pardoux om 9u25 een kleine 2 ½ uur na vertrek!
Vooral op de terugweg werden ernstige vertragingen vastgesteld: als er teveel zware wagons waren, dan nam de “tacot” deze één voor één mee de heuvels op naar Champs Romain. Soms werden de passagiers ook verzocht uit te stappen!
Het treintje ging door de bossen en landschappen van de Groene Perigord en kronkelde terug naar Saint Saud. Dan weer een stop (optioneel) op Château le Verdoyer, vaak gebruikt door de verschillende gezinnen die in het kasteel of in het dorp leefden. Een ander populaire stop was op de kruispunt van “les Gravoux” en zijn grote meer.
Dan het Station Abjat sur Bandiat, of ten minste wat er van is over gebleven aan de uitgang van het dorp, tegenover het huis en de zagerij van de heer en mevrouw Andrieux.
De moeder van deze mensen was de stationchef gedurende het gehele bestaan van de Saint Pardoux – Saint Mathieu lijn. Voorheen woonde ze in het dorp en elke dag, zomer en winter, en in alle weersomstandigheden, nam de stationchef om 5 uur, haar lantaarn en ging aan het werk.
Later bouwden de Andrieux hun huis en zagerij naast het station.
De provincie heeft in deze tijden ook veel kastanjehout per trein getransporteerd. Vervolgens verder vervoerd op de vele rivieren, zoals de verschillende ijzeren produkten uit de vele smederijen van de Perigord Vert... maar dat is weer een ander verhaal...
